ေနာင္မွတ, တဲ့ေနာင္တ ( အပိုင္း - ၂ ) ( နႏၵာသိန္းဇံ )

( ၄ )

အထက္ပါမိတ္ေဆြ၇ဲ့စကားဆံုးတဲ့အခါမွာ အျခားမိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဆ၇ာႀကီးေ၇ႊဥေဒါင္း၇ဲ့ “ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းနွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား “ စာအုပ္ထဲက ဆ၇ာႀကီးေ၇ႊဥေဒါင္းငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေျပးတဲ့အတြက္ အ၇ိုက္ခံ၇ပံုအေႀကာင္းကို ေျပာပါတယ္။သူေျပာခဲ့တာေတြကိုျပန္ေ၇းဖို့အတြက္ ေသခ်ာေအာင္ ဆ၇ာႀကီးေ၇ႊဥေဒါင္း၇ဲ့ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းနွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားစာအုပ္ ပထမတြဲကို၇ွာျပီး ျပန္ဖတ္ႀကည့္ေတာ့ ဆ၇ာႀကီးေ၇းျပပံုက မိတ္ေဆြေျပာတာထက္ အမ်ားႀကီးစိတ္ထိခိုက္ဖြယ္၇ာေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ့၇ပါတယ္။ေက်ာင္းေျပးမိတဲ့အတြက္ အ၇ိုက္ခံ၇ပံုကို ဆ၇ာႀကီးက .…

“ဆ၇ာေတာ္သည္ ေက်ာင္းေျပးေသာေက်ာင္းသားအား ႀကမ္းျပင္တြင္အလ်ားေမွာက္ေစ၍ ေျခလက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားေလးေယာက္တို့က တစ္ဖက္စီကိုင္ထားစဥ္ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ၁၀ ခ်က္စီ ၇ိုက္ေလ့၇ွိ၏။ ကၽြန္ုပ္တို့အ၇ိုက္ခံ၇ျခင္းကို ဖခင္ျမင္၇ေသာ္လည္း မေက်နပ္ေသးသျဖင့္ အိမ္သို့ေ၇ာက္ေသာအခါ၌ ထပ္၍႐ိုက္ေသး၏။ဖခင္၏လက္မွာ အသက္ႀကီးလာျပီျဖစ္ေသာ ဆ႐ာေတာ္၏လက္ထက္ ျပင္းေသာေႀကာင့္ နွစ္ဆ သံုးဆပို၍နာ၏။တစ္ခါက ကၽြန္ုပ္အား ဖခင္က႐ိုက္၍ ေမာင္ပုအား ( သူ့အေဖ ) က႐ိုက္ေလ႐ာ သမီးေယာက္ဖနွစ္ေယာက္သည္ ကိုယ့္သားကို ကိုယ္႐ိုက္ႀက႐ာတြင္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ သူ့ထက္ငါသာေအာင္ လက္စြမ္းျပႀကသည့္ လကၡဏာနွင့္ ဖခင္က ကၽြန္ုပ္လက္ေမာင္းကို ေဆးျပင္းလိပ္မီးနွင့္ထိုးဆဲတြင္ ဦးႀကီးက ေမာင္ပု၏ငယ္ထိပ္ကို ပိန္းတန္းဘိနပ္ျဖင့္ ခုတ္လိုက္သည္နင့္ ေသြးမ်ားျဖာဆင္း၍ လာေတာ့သည္။ ေမာင္ပုမွာလည္း ကၽြန္ုပ္၏ေမးေစ့အမာ႐ြတ္ကဲ့သို့ ထိပ္လည္တည့္တည့္တြင္ သံုးလက္မခန့္႐ွိေသာ အမာ႐ြတ္ႀကီးတစ္ခု ေသ႐ာပါသြား႐ွာသည္”။ စသည္ျဖင့္ ေ၇းျပထားပါသည္ ။

ဆရာႀကီး အသက္ ၁၄-၁၅ နွစ္ေလာက္ ေရာက္သည့္အရြယ္၌ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ အဆြယ္ေကာင္းမွဳေႀကာင့္ ေနာ္မန္ေက်ာင္းသူကေလးတို့နွင့္ ေတြ့ဆံုရန္ေက်ာင္းေျပးမိ၍ အရိုက္ခံရပံုကိုဆရာႀကီးက ….”ကၽြန္ုပ္အိမ္သို့ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဖခင္ေရာမိခင္ပါ မ်က္နွာထားတစ္မ်ိုး ျဖစ္ေနႀကျခင္းကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြား၏ ။ ..ကၽြန္ုပ္သည္ မိဘမ်ား၏ မ်က္နွာထားမဟန္ျခင္းကိုျမင္ရ၍ ရင္ဖိုလိွုက္လွ်က္ အိမ္ေပၚသို့တက္ျပီးလွ်င္ စာအုပ္ကေလးမ်ားကို စာပြဲေပၚသို့ပစ္တင္ဆဲတြင္ မိခင္ေရာ ဖခင္ပါ လိုက္လာႀက၍ ကၽြန္ုပ္၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို ဆြဲခၽြတ္ႀကသည္ ။ကၽြန္ုပ္ကျငိမ္သက္စြာမခံဘဲ ရုန္းကန္သည္တြင္ အလုပ္သမားနွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ကိုေခၚ၍ ၎တို့၏အကူအညီျဖင့္ ကၽြန္ုပ္၏အက်ီၤၤမ်ားေရာ လံုခ်ည္ကိုပါတစ္ကိုယ္လံုး တံုးလံုးခၽြတ္ႀကသည္ ။ ထို့ေနာက္ ကၽြန္ုပ္အား အိမ္အေပၚထပ္မွ ေအာက္သို့ဆြဲခ်လာႀက၍ အိမ္ေရွ့သို့ဆြဲေခၚႀက၏ ။အိမ္ေရွ့႔၌ေရတြင္းရွိေလရာ တံုးလံုးျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ုပ္အား ေရတြင္းတိုင္၌ခ်ည္ထားႀကေလ၏ ။ဤနည္းျဖင့္နာရီ၀က္ခန့္ ( ကၽြန္ုပ္အထင္မွာ တစ္နွစ္ေလာက္ႀကာသည္ ) တံုးလံုးပစ္ထားေလရာ အရပ္ထဲမွကေလးလူႀကီးမ်ားသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွႀကည့္ႈႈ၍ ျပံုးႀကရယ္ႀကေလသည္ ။ အလြန္ရွက္လွ်က္၇ိွေသာကၽြန္ုပ္ကမူ ခပ္နီးနီးကပ္၍ႀကည့္ေသာသူမ်ားကို ဆဲ၍လႊတ္မိပါသည္ ။ခ်ည္တုပ္ထားရာမွေျဖျပီး အ၀တ္မ်ား၀တ္ရေသာအခါတြင္ ဆံပင္ညွပ္ကုလားတစ္ေယာက္ကိုေခၚ၍ ကၽြန္ုပ္၏ဗိုလ္ေကကိုျဖတ္ျပီး ေခါင္းတံုးရိပ္ေစပါသည္ ။”

“ကၽြန္ုပ္သည္ ကၽြန္ုပ္၏ မိုက္မဲျခင္းကို က်ပ္ျပည့္ တင္းျပည့္ ၀န္ခံပါသည္ ။ သို့ရာတြင္ ကၽြန္ုပ္၏အျပစ္မွာ မိဘအားမေလးမစားျပုျခင္းလည္းမဟုတ္ ၊ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာမိျခင္းလည္းမဟုတ္ ၊ မရိုမေသျပုမိျခင္းလည္းမဟုတ္ ၊ ရူးမိုက္မိျခင္းသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္ ။ ဤမွ်ေလာက္ေသာျပစ္ခ်က္နွင့္ ဤမွ်ေလာက္ စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ဒဏ္ေပးဆံုးမျခင္းမွာ မ်ားလြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္ ။ ကၽြန္ုပ္၏မိဘမ်ားနားမလည္ရွာေသာ အခ်က္မွာ သားသမီးကို အရွက္ခြဲေသာနည္းျဖင့္ ဆံုးမျခင္းသည္ ေကာင္းသည္ ၊ လိမ္မာေစသည္ ၊ ေနာင္ႀကဥ္သည္ဟု ထင္မွတ္ရွာႀကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ ။ ‘ေနာင္ႀကဥ္သည္’ဆိုျခင္းကား ဟုတ္ေလမည္ေလာမဆိုနိုင္ ၊ ခံရေသာသား သမီး၏စိတ္ကို နဳံခ်ာသြားေစျခင္းကိုမူကား ခံရဖူးေသာ ကၽြန္ုပ္သိပါသည္ ။ လူဟူသည္မွာသူ့အရြယ္ကေလးနွင့္သူ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကို ေလးစားမွူ့ self respect ရွိႀကရမည္ ။ရွိေအာင္ႀကိုးစားႀကရမည္ ျဖစ္ရာ မိဘမ်ား၏ဆံုးမပုံမူကား ကၽြန္ုပ္၏စိတ္ကို အညြန့္ခ်ိုးလိုက္ဘိသကဲ့သို့ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္ ။ကၽြန္ုပ္သည္အရပ္ထဲ၌လည္း ေကာင္း ၊ ေက်ာင္း၌လည္းေကာင္း ၊ ကေလးလူႀကီးမ်ား၏ မ်က္နွာကို ရဲရဲမႀကည့္၀ံ့ေအာင္ျဖစ္ရပါသည္ ။ ( ကၽြန္ုပ္တြင္ သက္သာရာရေစေသာအခ်က္တစ္ခုမွာ ၁၅ႏွစ္သားဆိုေသာ္လည္း ႀကီးထြားမွူေနာက္က်၍ ႀကီးေကာင္မ၀င္ေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ။သို့မဟုတ္ပါက ၎ဒဏ္ခ်က္သည္ ေသသည္အထိပါလိမ့္မည္ထင္၏ ။) ဤသို့ေသာဆံုးမနည္းေႀကာင့္ ကၽြန္ုပ္၏သဘာ၀တြင္ ‘ဆူးႀကီး’တစ္ေခ်ာင္း ေပၚေပါက္လာယံုမွ်မက နံုေသာစိတ္ဓါတ္ Inferiority Complex ၀င္လာျခင္းကိုလည္း သတိျပုမိေပရာ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါတြင္ အေနာက္တိုင္းစာေကာင္းေပေကာင္းႀကီးမ်ားကို ဖတ္ရွုကာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ခြင့္ရေသာအခါမွ အေတာ္အတန္ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ဟု ထင္မိပါသည္ ။နားမလည္ရွာႀက၍ ေစတနာေကာင္းနွင့္ ( လိမၼာေအာင္ ) ဆံုးမႀကေသာမိဘမ်ားအေပၚ၌ စိတ္နာျခင္းမရိွေသာ္လည္း ကၽြန္ုပ္၌ ရံဖန္ရံခါ ေပၚတတ္သည့္ နဳံနဲ့ေပ်ာ့ညံ့ေသာ သဘာ၀ကိုေတြ့ရသည့္အခါတိုင္း အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရ၍ ငါ၏ ကံမေကာင္းျခင္းေပတည္းဟု ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့သည္ ။” လို့ေရးျပထားတယ္ ။ ျပီးေတာ့ဆရာႀကီးက ဆက္ျပီးေတာ့ …”ကိုယ့္ကိုယ္ကို နံုခ်ာသည္ထင္ေသာ စိတ္မူကား ဤမွ်ေလာက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို့မလြယ္ကူသျဖင့္ အသက္ေလးငါးဆယ္အရြယ္တိုင္ေအာင္ အစြန္းထင္လွ်က္ရွိပါေတာ့သည္ ။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ုပ္မွာ အနည္းငယ္စကားထစ္ခဲ့ရာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပို၍သတိျပုမိသည့္အတြက္ ပို၍ဆိုးလာပါသည္ “ လို့ေရးထားတယ္ ။

အဲဒီဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ့ ငယ္စဥ္ဘ၀အေႀကာင္း ေရးသားထားတာေတြနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပတဲ့မိတ္ေဆြက…..

“က်ုဳပ္နဲ့ရင္းနီးတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ဦးဟာ သူ့ရဲ့သားကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း ငယ္စဥ္က လူေတြရဲ့ျမင္ကြင္းမွာ အျပစ္ေပး အရွက္ခြဲတာမ်ိဳး လုပ္ခဲ့ဘူးတယ္တဲ့ဗ် ၊ အဲဒီအျပစ္ေပးခံခဲ့ရတဲ့သားဟာ ငယ္ငယ္က သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ကေလးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အျပစ္ေပးခံရျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာတာေတြ့ရတယ္တဲ့ ။စာဆက္သင္လို့လည္းမရဘူးျဖစ္သြားတယ္ ။ ဆရာႀကီးလိုစကားထစ္တာမ်ိုးမျဖစ္ေပမယ့္ အင္မတန္စကားနည္းသြားတဲ့ ကေလးျဖစ္လာတယ္ ။အဆိုးဆံုးကေတာ့ အဲဒီသူ့့သားငယ္မွာ အင္မတန္ရက္စက္တဲ့အမူအက်င့္ေတြကို ေတြ့ရတာပဲတဲ့ ။အိမ္က ေခြးကေလး ေႀကာင္ကေလးေတြ သူ့အနားကို လာလို့မရဘူး၊ လာရင္ခုတ္ပိုင္းသတ္ျဖတ္တတ္လို့ အိမ္မွာေခြးေႀကာင္ မေမြးခဲ့ရဘူးတဲ့ ၊ က်ဳပ္မိတ္ေဆြဟာ သူ့သားကို အျပစ္ေပးခဲ့မိတာ မွားေလျခင္းဆိုတဲ့ ေနာင္တေတြအျမဲရေနပံုေပၚတယ္ ။ သားအတြက္အေဖျဖစ္သူ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းဟာ သားအတြက္ေနာင္တေတြနဲ့ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္လို့ ဆိုရမလားပဲ” လို့ေျပာျပေနပါတယ္ ။

( ၅ )

ထိုသူ၏စကားျပီးဆုံးေသာအခါ မိတ္ေဆြမ်ားက ေနာင္တနဲ့စပ္လ်ဥ္းတဲ့ အေႀကာင္းအရာ တစ္ခုခုေျပာျပဖို့ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းတိုက္တြန္းႀကပါတယ္။ေနာင္တေတြအမ်ားႀကီးးစိတ္မွာသိုေလွာင္ထားခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က “မေျပာပါရေစနဲ့ “ လို့ အနူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္ ။

နႏၵာသိန္းဇံ

( Phoenix ဂ်ာနယ္ ၊ အတြဲ (၁) ၊ အမွတ္ (၂၀) ၊ ( ၂၆-၀၆-၀၉ )

အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ႀကပါေစ ။

( ၀၃ ၊ စက္တင္ဘာ ၊ ၂၀၁၁- စေနေန့ )တြင္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ။