Kogyi PaukSa: October 2011

ထူးဆန္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈလို႔သာ ဆိုရေတာ့မည္။ သည္ဝိုင္း တိုက္ထဲမွာ မိသားစုႀကီးႏွစ္စုရွိ၍ ထိုမိသားစု ႏွစ္စု၏ အိမ္ဦးစီး မ်ား၏ အမည္မ်ားမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခ်စ္စႏိုးအမည္မ်ား ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တစု၏ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားက ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေခြးပုျဖစ္၍ ေနာက္တစုက ဦးကြ်ဲ၊ ေဒၚယုန္ ျဖစ္ သည္။ ဦးႂကြက္နီႏွင့္ ဦးကြ်ဲက ညီအစ္ကိုအရင္းျဖစ္သည္။ ဦး ႂကြက္နီႏွင့္ ဦးကြ်ဲတို႔၏ မိဘႏွစ္ပါးကို ရပ္ကြက္က မမီလိုက္ၾက ေသာ္လည္း သည္မိဘမ်ားက သည္ဝိုင္းႀကီးႏွင့္ အိမ္ကို အေမြ အျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့တာကိုေတာ့ သိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ဦးကြ်ဲက ေဒၚယုန္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးရွစ္ဦး ေမြးသည္။ မစီ၊ မရီ၊ မနီ၊ မသီ၊ သံဒိုး၊ ေက်ာက္ခဲ၊ မစိုးႏွင့္ မမ်ိဳးတို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးႂကြက္နီ ေဒၚေခြးပုက သားသမီးငါးေယာက္။ သားႀကီးက ေအာင္သိန္း၊ ဒုတိယက ေအာင္ၿငိမ္း၊ က်န္တာက သမီးေတြ မဆင့္၊ မတိုး၊ မေထြး။ သားႏွစ္ေယာက္ရၿပီး မေမြးေတာ့ဘူး ေအာက္ေမ့သည့္ၾကားက ထပ္ဆင့္ေမြးလာသူကို မဆင့္၊ ေနာက္တေယာက္ တိုး လာေတာ့ မတိုး၊ ေနာက္ဆံုးတေယာက္ ထင္ပါရဲ႕ဆိုၿပီး ေမြးလာသူက မေထြး။ ဤသို႔အားျဖင့္ သည္ဝိုင္းတိုက္ထဲ မွာႏွစ္ မေပါက္ျဖစ္ေသာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ဆယ့္သံုးဦး ရွိလာ ခဲ့သည္။ က်ေတာ္ ျပန္လည္ ေရတြက္ျပပါမည္။ မစီ၊ မရီ၊ မနီ၊ မသီ၊ သံဒိုး၊ ေက်ာက္ခဲ၊ မစိုး၊ မမ်ိဳး၊ ေအာင္သိန္း၊ ေအာက္ၿငိမ္း၊ မဆင့္၊ မတိုး၊ မေထြးေပါင္းဆယ့္သံုးေယာက္။

စင္စစ္ ဝိုင္းတုိက္ဆိုေသာ္လည္း ဝိုင္းက က်ယ္လွသည္မဟုတ္။ ရွိလွရင္ ေပ ၃ဝ ပတ္လည္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင့္စပ္စပ္ ညီ ညီညာညာ မဟုတ္။ ဒန္ဖလားေဟာင္းတလံုးအား ႀကိတ္ၿပီး ပစ္ထားတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ပိန္သည့္ေနရာက ပိန္၊ခ်ိဳင့္ သည့့္္ေနရာကခ်ိဳင့္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ရပ္ကြက္လယ္က ဝိုင္းတိုက္ဆိုေသာ္ျငား ထြက္လမ္းမရွိ။ ဟိုကေဖာက္ထြက္၊ သည္္ကတိုးထြက္၊ ဟိုအိမ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေတာ့ သည္ဘက္က ထြက္။ သည္အိမ္နဲ႔ မတည့္ေတာ့ ဟိုဘက္ပန္း၊ သည္ လိုႏွင့္ ႏွစ္တမ္းေတြ ၾကာခဲ့ေသာ္လည္း ထြက္စရာမရွိလို႔ မထြက္ရေလျခင္းမရွိ။ သည္လိ္ုေနခဲ့ၾကရာက ညီအစ္ကိုႏွစ္ ဦးျဖစ္ေသာ ဦးႂကြက္နီႏွင့္ ဦးကြ်ဲသည္ လည္းေကာင္း၊ ဦးႂကြက္နီ၏ဇနီး ေဒၚေခြးပုသည္ လည္းေကာင္း သူငါကစလြန္ ဆန္မရသည့္ မရဏမင္း သူ႕လက္တြင္း သို႔ သက္ဆင္း က်ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္ရာ ႂကြင္းက်န္ေသာ ကလာပ္ရုပ္အ က်န္ကို သုသာန္မွာ သဟာယတစုႏွင့္ စ်ာပန ျပဳၿပီးသည့္အခါ တဆယ့္သံုးဦးေသာ ႏွစ္မေပါက္ အမိ်ဳးေကာင္းသား၊ အမ်ိဳးေကာင္းသ မီးသည္ေမာင္ႏွမတသိုက္ကို အႀကီးအမွဴးအျဖစ္ က်န္ရစ္ရွာသူ ေဒၚသူကသာ ပဲ့ပဲ့စီးစီး ၾကည့္႐ူေနခဲ့သည္။

“မင္းတို႔မိဘမ်ား မရွိၾကေတာ့ေပမယ့္ သည္ဝိုင္းနဲ႔ အိမ္က မင္းတို႔လည္း ဆိုင္တယ္၊ သည္ေတာ့ ေမာင္ေအာင္သိန္းတိ္ု႔က ႀကီးေတာ္တို႔နဲ႔ပဲ သည္ထဲ ေနၾကေပါ့၊ မင္းတို႔ေမာင္ႏွမဆႏၵပဲ၊ မင္းတို႔က ပိုင္းပါဆစ္ပါဆိုရင္လည္း ပိုင္းၾက၊ ႀကီးေတာ္ ကေငြရာယ္လို႔လည္း မအမ္းႏိုင္ဘူး၊ သည္ေတာ့ မင္းတို႔ဆိုင္တဲ့အေမြ မင္းတို႔သေဘာပဲ”

တရက္မွာေတာ့ ေဒၚယုန္က လင့္ဘက္က တူေတာ္သူ ေအာင္သိန္းကိုေခၚၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈကိစၥ ျဖတ္သည္။ ဝတၱရားအ ရေျပာၾကရေသာ္ျငား ဘယ္သူကမွ ထြက္စရာ၊ ပိုင္းစရာမရွိ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေဆာက္၊ ကိုယ့္ဝင္း ကုိယ့္တံခါး ထားႏိုင္ၾက သူေတြမဟုတ္။ ဤဝိုင္းတိုက္၌ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ မျပည့္စံုျခင္းတို႔ တလွည့္စီ စံျမန္းၾကသည္ျဖစ္ရာ ေနာက္ထပ္ေထာင္ ထားျခားနားလာမည့္ “အတိဒုကၡ” ဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ဝံ့ၾကသူေတြမဟုတ္။

နဂိုက သည္ဝိုင္းထဲမွာ ဘိုးဘြားတို႔ ထားခဲ့ေသာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးတလံုးရွိခဲ့၍ သည္အထဲမွာ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳတ္ က်ဴတ္ေခြးတုိးဝက္ဝင္ ေနၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ သည္တုန္းကေတာ့ ကေလးေတြက ငယ္ၾကေသးေတာ့ အိမ္ေပၚေနသ လိုလို၊ အိမ္ေအာက္ေနသလိုလို၊ သစ္ပင္ရိပ္ ကစားၾကသလုိလိုႏွင့္ ၿပီးခဲ့ၾကသူေတြ။ သုိ႔ေသာ္ ပထမမ်ိဳးဆက္ ကြယ္လြန္၊ ဒုတိ ယမ်ိဳးဆက္ကလည္း အနိစၥေရာက္၊ တတိယမိ်ဳးဆက္ကလည္း လူလံုးသူလံုးႀကီးလာသည့္အခါမွာေတာ့ ငွက္ေလွာင္အိမ္ထဲ ဝက္ဝံတေကာင္ထိုးသိပ္ထည့္တာမ်ိဳး ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သည္အိမ္ ကိုျပင္ဝ့ံသူမ ရွိ။ ျပင္ႏိုင္သူမရွိ။ သစ္တေခ်ာင္းက်ိဳး သစ္တေခ်ာင္းထည့္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆိုသူေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အိမ္ဟူေသာ အထည္ကိုယ္ျဒပ္သ ေဘာမပ်က္သေရြ႕ ငါတို႔ ရဲဝံ့စြာ ေနႏိုင္ဖို႔သာ လိုသည္ဆိုသည့္ သႏၷိ႒ာန္ျဖင့္ အသီးသီး အသက အသက ေနခဲ့ၾကတာပဲ ၾကာလွေပါ့။

ဤသို႔အားျဖင့္ ဂက္စ္မီးျခစ္မ်ားအတြက္ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ဓာတ္ေငြ႕ျဖည့္တင္းေရး လုပ္ကိုင္ေသာ “ဂက္ထည့္ဆ ရာ” ေအာင္သိန္း သည္လည္းေကာင္း၊ ေလပုပ္ထုတ္ေဆး ေရာင္းခ်သူ ေအာင္ၿငိမ္းသည္လည္းေကာင္း၊ ပြဲ႐ံုေတြမွာ ပဲေရြး ဆန္ေရြးလိုက္ၾကသူ မဆင့္၊ မတိုး၊ မေထြးတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေဆးလိပ္ခံုက ေဆးလိပ္ကို ႏႈန္းတခုျဖင့္ အိမ္ယူ လိပ္ၾကေသာ မစီ၊ မရီ၊ မသီတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေဆးလိုက္သုတ္ၾကေသာ သံဒိုးႏွင့္ ေက်ာက္ခဲတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေရႊခ်ည္ထိုးလိုက္ၾကေသာ မစုိးႏွင့္ မမ်ိဳးတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အိမ္က ထြက္ၾက သည္ျဖစ္ရာ ေဆးလိပ္လိပ္ၾကသူ အိမ္ေနအိမ္ထိုင္မ်ားမွလြဲ၍ သည္အခ်ိန္မွာ “အလုပ္သေဘာ” သိပ္မရွိ။

ေဒၚယုန္ကေတာ့ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ အရြယ္လြန္ သားသမီးေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သူ က်ၾက ၿပီ။ လင့္ဘက္ကတူ၊ တူမေတြကလည္း ေဒၚယုန္႔တာဝန္ေပကိုး။ မဂၤလာရယ္္လို႕ ေတာ့ေဆာင္ေပးစရာမ လိုပါ။ ေယာက်္ားသားေတြက မိန္းမသားမ်ားကို ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးမ်ားလို ဖမ္းလာၾကကာ သမီး၊ တူမေတြက လည္း သက္ဆိုင္ရာေယာက္်ားေတြကို န္စြန္းမ်ားလို ခူးဆြတ္လာၾကျခင္းအားျဖင့္ သည္ဝိုင္းတိုက္ထဲမွာ လူေတြ ထပ္တိုး လာခဲ့၏။ လက္ဖက္တရိုး၊ ေဆးတအိုးျဖင့္ ယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း “သားေခြ်းမ၊ တူေခြ်းမ”၊ “သမီးသမက္၊ တူသမက္” ေတြ ခ်ည္းမဟုတ္လား။ ေဒၚယုန္႔အတြက္ကေတာ့ အိမ္အိုႀကီးေပၚ ထိုင္ရင္းက ဟင္းခြက္တိုးေနရေလ၏။ ထိုအစံုအစံုေသာ မိသားစုေတြက ထပ္မံေပါက္ဖြားလာၾကကုန္ေသာ ကေလးေတြကလည္း သည္အိမ္ႀကီးႏွင့္ သည္ဝိုင္းထဲမွာ ပြက္ပြက္ႀကီး ႐ိုက္ေလသည္။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာမိဘေတြက မိုးဦးေလးဦး ဖားမ်ားဥခ်သလို ေမြးသမွ် ဘယ္သူ ဘယ္သူ႕ သားသ မီးေရြးဖို႔ခက္္ေလ၏။

ေန႔ခင္းေန႔လယ္ သူထြက္ ကိုယ္ထြက္ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း ညဘက္ လူစံုသည့္အခါမွာေတာ့ ေဒၚယုန္၏ ဝိုင္းႏွင့္ အိမ္မွာ သိဃုႋဠ္ျပည္ကို မီးတင္႐ိႈ႕ေသာ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္ တပ္ဖြဲ႕ႀကီး စီးမိသြားသလို ရွိေလသည္။

ပထမဆံုးတက္ေနသည့္ ျပႆနာမွာ အစာေဟာင္းတို႔ စြန္႔ရာေနရာျဖစ္၏။ တိုင္ေလးတိုင္စိုက္၊ ကပ္ေဟာင္းကေလးမိုး ၿပီး ဂုန္ုနီအိတ္ေဟာင္း၊ ေျမြေရခြံအိတ္ေဟာင္းကို တံခါးသဖြယ္ အသံုးခ်ေသာ သည္အေဆာက္အအံုက အရပ္ရွစ္ မ်က္္ႏွာစံုၿပီ။ လူေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔၏ အားေကာင္းလွေသာ ထုတ္လုပ္မႈက နဂိုလ်ာထားခ်က္ ထက္ ေစာေစာစီးစီး ျပည့္မီတာမ်ားေလေတာ့ သည္ေလးတုိင္စင္ကို ေရႊ႕ရတာပဲ အိ္မ္ကို ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကဲ့သို႕ လက္ယာ ရစ္သံုးပတ္ပတ္မိ ၿပီ။ ေဒၚယုန္္၏ အိမ္သာ ကိုယ့္ဘက္ေရာက္လာသည့္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ မျပတ္ ျပဳေနသည့္ ၾကားက ေရာက္္လာေသာၿဂိဳဟ္ဆိုးသဖြယ္ မိမိအိမ္ဘက္မွသည္ တျခားတပါးေသာ အိမ္ဘက္ သို႔ေရာက္ရွိေရး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကံစည္ ၾကေလသည္။

သည္အိမ္သားေတြ ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကတာကလည္း ေပ်ာ္စရာပင္ေကာင္းသည္။ အသီးသီး အသက အသက အိမ္ဝဝိုင္း ဝေရာက္ၾကသည္ ႏွင့္ ပထမဆံုး ေျမေျပာင္ေျပာင္ ကြက္လပ္မွာ ခ်က္ခ်င္း ျပဳတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ လြတ္ေသာေျမ ေျပာင္ေျပာင္ ကြက္လပ္မွာ မီးဖိုကေလးေတြ ပြစာၾကဲေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္အိမ္၏ ထူးျခားခ်က္ မွာ ဘံုဝါဒ က်င့္ သံုးၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေအာင္သိန္းမိသားစုက ထမင္းအိုး၊ ေအာင္ၿငိမ္းမိသားစုက သံဒယ္ပိုင္း၊ သံဒိုးေက်ာက္ခဲ ညီအစ္ကို က ေယာက္မႏွင့္ ေမႊဇြန္း၊ ေယာက္ခ်ိဳ၊ မစီက လင္ပန္း၊ မရီက ေသာက္ေရအိုး၊ မနီ က ေသာက္ေရခြက္၊ မစိုး၊ မမ်ိဳးတို႔က ေက်ာက္စည္ပိုင္း၊ မဆင့္က သံပန္းကန္၊ မေထြးက ဆန္ေကာ ဆန္ခါ၊ မတိုးက ေရခ်ိဳးဖလား၊ ဓား၊ ဓားမ စသည္ျဖင့္ အိမ္ေထာင္ပစၥည္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္း အသီးသီး ဝယ္ယူၾကၿပီးဝိုင္းလယ္က တည္ပင္ႀကီးေအာက္က ထင္း႐ွဴးပံုးႀကီးထဲ ထည့္ထားၾကရသည္။ ပထမဆံုးေရာက္လာသည့္ မိသားစုက ကိုယ့္မီးဖိုေနရာမွာ (မီးဖိုခြင္ကေတာ့ ဘံုမဟုတ္ပါ) စတင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္။ ေအာင္သိန္း၏ ထမင္းအိုးဆိုေသာ္ လည္း ေအာင္သိန္းၿပီးမွ ခ်က္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ဦးသူ ခ်က္စတမ္း။ ဒုတိယေရာက္လာသူက ထမင္းအိုး မအားမွန္းသိ လွ်င္ ေအာင္ၿငိမ္း၏ ဒယ္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္ႏွင့္ ခြင့္ရွိသည္။

ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ စတင္ေရာက္လာသူက လက္ဆြဲျခင္းမွာ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး လွယ္ယူဖို႔ ခ်ိဳင့္လို၊ ပလတ္စတစ္ ခြက္လုိဟာ ပါမည္။ အေရာင္တင္မႈန္႔၊ နႏြင္းမႈန္႔၊ ၾကာညိဳ႕ပုလင္း၊ ဆားထုပ္ စသည့္ အထုပ္ကေလးေတြပါမည္။ ဒါကလည္း ကုန္စံုဆိုင္ကထည့္ေပး လိုက္ေသာ အထုပ္အတုိင္းျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ထားလိုက္႐ံု။ အထုပ္ေတြၾကား မွာေတာ့ၾကက္သြန္နီေလးငါးလံုး၊ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးငါးတက္၊ ခ်င္း လက္တဆစ္ပါမည္။ ပါလာသည့္ ဆန္ထုပ္ ကုိ ေအာင္းသိန္း ဒယ္အိုးထဲထည့္၊ မမ်ဳိး ေက်ာက္စည္ပိုင္းက ေရႏွင့္ခပ္ေဆး၊ ထမင္းအိုးတည္။ က်က္ေတာ့ မေထြး ဆန္ေကာဆန္ကာထဲခဏထည့္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ၿငိမ္း ဒယ္အိုးအားၿပီဆိုေတာ့ လစ္ပိုပုလင္းထဲက ဆီကိုေဖာက္သြန္၊ ဆီပြက္ေတာ့ ဆီီကေလးသတ္၊ မစိုး၏ေယာက္မႏွင့္ ေမႊ၊ ဇြန္းႏွင့္ ေမႊ။ သည္အခ်ိန္မွာ မိသားတစုက မစုိး၏လင္ပန္းထဲ မွာ ေျခြစရာရွိတာ ေျခြ၊ သင္စရာ သင္ ႏွင့္ ဖ်င္ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ သည္ခ်က္ျခင္းျပဳတ္ျခင္း အႏုပညာက သူတို႔အလုပ္ ကျပန္လာၾကသည့္ေလးနာရီဝန္းက်င္မွ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲၾကားမွာ တက္သုတ္႐ိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ခုနစ္နာရီထိုးလွ်င္ ရပ္ကြက္ဗီဒီယို႐ံုကို သြားၾကရမွာ မဟုတ္လား။ ထမင္းခ်က္ျခင္း၊ ကိုယ့္ခ်ဳိင့္ထဲ ကိုယ္ကဲ့ျခင္း၊ ျမစ္ဆိပ္ ေရေျပးခ်ိဳးၾကျခင္း၊ ကသုတ္ကရကစားရျခင္းေတြကသည္ အခ်ိန္အတြင္းမီဖို႕လိုသည္။ ေစာေစာစီးစီး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသူက ကေလးေတြကို ဝိုင္းေစကာ ႀကီးစြာေသာ အဟုန္ျဖင့္ စားၾကေသာက္ၾကေလသည္။ လဟာျမစ္မ၊ ပင္လယ္ဝ၌၊ ၾသဃယာဥ္ ႀကီး၊ ေလးျဖာစီးသည့္ ခရီးေရေၾကာင္း၊ ဝဲခေနာင္းဝယ္ တေျပာင္းျပန္ျပန္ ရွိၾကေလ၏။ ဤသို႔အားျဖင့္ ညေနေစာင္းေနဝင္ ရီတေရာ၌ ေဒၚယုန္၏ ဝိုင္းထဲမွာ “ႏႈတ္လွ်ာမေလ်ာ့၊ သံေသာ့ေသာ့ႏွင့္ ေဆာ့သည့္ႏႈတ္သီး၊ ၿမိဳင္ေတာက်ီးလည္း၊ သံႀကီး အာအာ” ဆိုသကဲ့သို႔ သိမ့္သိမ့္ေတာလံုး၊ သံေပါင္း႐ံုး၍၊ ပတ္ကံုးၿမိဳင္နက္၊ အုတ္က်က္က်က္ ရွိေလသည္။

မိုးကေလးခ်ဳပ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သည္အိမ္ဆီမွ ခ်ီတက္လာၾကေသာေဒၚယုန္အုပ္စုႀကီးက အနီးရွိ ဗီဒီယို႐ံု မွာျပသေနသည့္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကား တကားကို ၾကည့္ၾကလိမ့္မည္။ ေယာက္်ားသားေတြက အိတ္ေထာင္ ထဲေဆးလိပ္ႏွစ္လိပ္စီ ပါၾက၍ မိန္းမေတြက ေဆးလိပ္ေတြ ေခါင္းမွာစိုက္လာကာ အိမ္ႀကီးမွာ ေဒၚယုန္တေယာက္တည္း က်န္ေနတတ္သည္။စားလက္စတန္းလန္း ပစ္ထားခဲ့ၾကေသာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၊ စုပံုထားခဲ့ၾကေသာ အဝတ္ေဟာင္းမ်ား၊ ကေလးကစားစရာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းမ်ားၾကားမွာ တေယာက္တည္း ရွိေနတတ္သည္။ ထိုခဏ ၌ေလာကသည္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေလသည္။ ေစာေစာပိုင္း အုတ္အာသရဲအေျခအေနမွ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တိတ္ဆိတ္သြား တတ္သည္။

တရက္ေတာ့ ေဒၚယုန္က သည္အိမ္မွာ အိမ္ငွားလက္ခံေၾကာင္းတဆင့္ဆကားျဖင့္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္လိုက္ သည္။ ေဒၚယုနန္က အိမ္ငွားမည္ဆိုေသာအခါ အားလံုးက အံ့ၾသၾကသည္။ သားသမီးေတြ တူ၊ တူမေတြကလည္း နားမလည္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။

“အေမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္တာတံုး၊ အေမ့အိမ္ကမွ ခ႐ိုးခ႐ိုင္ဗ်ာ၊ အိမ္ ရွိတဲ့လူေတြေတာင္ ကုတ္ကတ္ေနၾကရတာ၊ လူငွား ထားတယ္ဆိုရင္က်ဳပ္ တို႔က ဘယ္သြားေနမတံုး”

“ဟဲ့… သည္အိမ္က ငါ့အိမ္၊ ငါ မေသေသးဘူး၊ ငါ့ဝင္ေငြကေလးငါ ရွာရမွာေပါ့၊ ငါ မုဆိုးမဘယ္ေကာင္ကတျပားေထာက္ လို႕တံုး၊ နင္တို႔ ေကြ်းတဲ့ထမင္းနဲ႔ခ်ည္း လူဆိုတာ ေနလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ လွဴေရးတန္းေရးဆိုတာ ရွိေသး တယ္”

ေဒၚယုန္ အိမ္ငွားထားေတာ့မတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

အိမ္ငွားဆိုလို႕ ေဒၚယုန္႔ အေပၚထပ္လား၊ ေအာက္ထပ္လား၊ အဖီခ်ေပးမွာလား၊ စေပၚနဲ႔လား။ ေရနဲ႔မီးကေကာ။ အနည္းဆံုး အိမ္လခ ဘယ္ႏွစ္လစာ ႀကိဳယူမွာတဲ့လဲ။ တကယ္ေတာ့ အေပၚထပ္လည္းမ ဟုတ္၊ ေအာက္ထပ္လည္းမဟုတ္၊ အ ဖီလည္းခ်မေပးႏိုင္။ ေရနဲ႔မီး မရွိ။ ကိုယ့္အလင္းေရာင္ႏွင့္ ကိုယ္ေရ။ အိမ္လခက ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ တလငါးရာ။ကပ္ၾကမ္းဆိုတာက အနံ သံုးေပ၊ အလ်ား ေျခာက္ေပ။ ဝါးျခမ္းမာမာကို ရက္ထားသည့္ အခင္းျပားကိုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ကိုယ့္ကပ္္ၾကမ္း ကိုယ္သယ္လာရမည္။ သည္ဝိုင္းထဲမွာ ႀကိဳက္သည့္ေန ရာေနပိုင္ခြင့္ရွိ သည္။ သေဘာကေတာ့ ေက်ာ တခင္းစာ တလငါးရာယူျခင္း ျဖစ္သည္။

“ႀကီးေတာ္ကေတာ့ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ငါးရာပဲ၊ မင္းတို႔ဘာသာကပ္ၾကမ္းကို ျမႇင့္ခ်င္ျမႇင့္၊ ႏွိမ့္ခ်င္ႏွိမ့္၊ ေဇာက္ထိုးထားထား၊ လာအိပ္ခ်င္ေန မအိပ္ခ်င္ေန၊ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာလာ၊ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ငါးရာပဲ။ မင္းတို႔ ေသတၱာေတြေတာ့ အိမ္ ထဲထားခြင့္ ျပဳတယ္။ ငါးရာက ကပ္ၾကမ္းယူလာတဲ့ေန႔ ႀကိဳေပးရမယ္။ အိမ္ေပၚ ျပံဳတက္ခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ငါ့အိမ္ က ပုစဥ္းနားေတာင္ ခံတာမဟုတ္ဘူး၊ ေျမႀကီးေပၚ ကပ္ၾကမ္းခ် အိပ္ႏိုင္ရင္ လာခဲ့ပဲ”

ကမာၻေလာက၌ အလားတူ မရွိႏိုင္ေသာ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ငါးရာ အိမ္ငွားစနစ္ေၾကာင့္ စိတ္ပါဝင္စားၾကသူ ဆယ္ဦး ေလာက္ ေရာက္လာၾကသည္။ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ စီေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ေရာက္လာၾကသည့္ေန႔က ေဒၚယုန္ ေငြငါးေထာင္ ပက္ခနဲ ရလိုက္သည္။ ထိုအခါ မထင္မွတ္ေသာ ျပႆနာက စေလ၏။ တသက္လံုးက သူ႕အေမြ ကုိယ့္အေမြမွတ္ေသာ ျပႆနာက စေလ၏။ တသက္လံုးက သူ႔အေမြ ကိုယ့္အေမြ မခြဲခဲ့ၾကေသာ ေအာင္သိန္းတို႔ ေအာင္ၿငိမ္းတို႔ေမာင္ႏွမေတြက သည္ဝင္ေငြေပၚမွ တဝက္လိုခ်င္သည္။ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ငါးရာသမားေတြက သည္ဝိုင္းထဲမွာ ညဘက္အိပ္ခ်င္သည့္ေနရာ ကပ္ၾကမ္းခင္း အိပ္ၾကရတာဆိုေတာ့ ေဒၚယုန္႔ ေျမေပၚ အိပ္ပါသည္ဆိုလို႔ မရေတာ့။ ေအာင္သိန္းတို႔ ရပိုင္ ခြင့္ေတာင္းလာ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“ႀကီးေတာ္ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ငါးရာစနစ္ကို က်ေတာ္တို႔သေဘာတူပါတယ္၊ သည္လို ဝင္ေငြကေလးရေတာ့ တဖက္က အသက္႐ွဴေခ်ာင္တာေပါ့၊ သို႔ေသာ္လည္း…”

“ဘာ သို႔ေသာ္လည္းကြဲ႕၊ မင္းက ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ခ်င္လို႔တံုး”

“က်ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဟပ္ဘိုင္ဟပ္ လုပ္ခ်င္တယ္”

“ဘာလဲ ဟပ္ဘိုင္ဟပ္ဆိုတာ”

“တေယာက္တဝက္စီေပါ့”

“ဟေကာင္ေတြရဲ႕၊ ငါက အိမ္ငွားဆိုၿပီး အိမ္ကေလး အခန္းကန္႔ၿပီး တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ တလ တေထာင္ ရယ္၊ ႏွစ္ေထာင္ရယ္ ငွားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ ငါ့အိမ္ကလည္း က်ဴပင္႐ိုး တတိုင္ႏွစ္တိုင္ ေလတိုးလို႔ယိုင္ ဘယ္သူက လာငွားမွာတံုး။ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ငါးရာက ေက်ာခင္းရ ၿပီးေရာဆုိတဲ့ ေဘာက္ေသာက္ေတြကို ငွားတာမွာ မင္းက မင္းဘဒါ (ဘ႑ာ) ကိုယ့္ဟာ မွတ္ေနသလား”

“ဘယ္ဟုတ္္ပါ့မလဲ ႀကီးေတာ္ရဲ႕၊ သည္ေျမေပၚက ဝင္သမွ် ႀကီးေတာ္တို႕ တဝက္ဆိုင္သလို၊ က်ေတာ္တို႕ တဝက္ဆိုင္ တာပဲ။ တက်ပ္ရ ငါးမူးေပါ့ဗ်”

“ဒါဆို ကပ္ၾကမ္းဝင္ေငြေပၚ ခြဲမေနနဲ႕ေတာ့ေဟ့၊ အိမ္ပါ ခြဲၾကေတာ့”

“အိမ္ခြဲေတာ့လည္း ရသဗ်ာ၊ အိ္မ္လည္း က်ဳပ္တို႔နဲ႕ တဝက္ဆိုင္တာာပဲ”

သည္လိုဆိုေတာ့ ေဒၚယုန္ ၿငိမ္သြားသည္။ အိမ္ကလည္း တကယ္ေတာ့ သူတို႔ တဝက္ပိုင္သည္။ မိုးကေလးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ အိမ္ကေလး ငုတ္တုတ္ကို ထပ္ခြဲရလွ်င္ ထင္းျဖစ္ေတာ့မည္။ ပိုက္ဆံအမ္းပါလားဆိုေတာ့လည္း အမ္းႏိုင္တာ မဟုတ္။

“ေအးေပါ့ေလ မင္းေျပာတဲ့ ဟပ္ဘိုင္ဟပ္ေပါ့”

ရလာသည့္ဝင္ေငြ ငါးေထာင္ထဲက ေအာင္သိန္းတို႔ ေမာင္ႏွမက ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ လစဥ္ရသည္။ သည္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ကို တဖက္ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ခြဲေတာ့ တေယာက္ကို ၃၁၂ က်ပ္ခြဲ ရသည္။ ခြဲေရး တြဲေရးကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီ ဆိုေတာ့မွ ကပ္ၾကမ္းသမားတို႔လည္း ဟင္းခ်ႏိုင္သည္။ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားရာက ကပ္ၾကမ္းစနစ္ ပ်က္သြား လွ်င္ သူတို႔ဝယ္ထားသည့္ ကပ္ၾကမ္းဖိုးဆံုးတာ အဖတ္တင္မွာ မဟုတ္လား။

သည္ေနာက္ေတာ့ ေဒၚယုန္႔အိမ္ႀကီးေအာက္ထပ္မွာ ကပ္ၾကမ္းဆယ္ခ်ပ္ႏွင့္ သံေသတၱဆယ္လံုး ေရာက္လာသည္။ လင္ကြဲ၊ မယားကြဲ၊ သဲထမ္း၊ ေမာ္ေတာ္လိုက္၊ သစ္ခုတ္ ပ်ားထိုးေတြခ်ည္း။ ပါလာသည့္ေသတၱာကေလးေတြ ေနလံုမိုး လံုရွိဖို႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ သြင္းထားၾကရေသာ္လည္း ကပ္ၾကမ္းကေတာ့ သည္ဝိုင္းထဲမွာ ႀကိဳက္သည့္ေနရာ ယူသြင္းၿပီး အိမ္ခြင့္ရွိသည္။ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ကို ႏွစ္ေယာက္စပ္ ငွားသူေတြပင္ ထပ္ေရာက္လာၾကေသးသည္။ တခ်ဳိ႕ လင္မယား က်ေတာ့လည္း ကေလးတေယာက္ ပါလာသည္ျဖစ္ရာ လူသံုးေယာက္ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ေဒၚယုန္႕ ဘက္ကေတာ့ လက္ခံသည္ခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ ကပ္ၾကမ္းတခ်ပ္ လူတေယာက္သမားေတြက အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္ လာၾကေတာ့သည္။

“မင္းတို႔လို မတတ္ႏိုင္သူေတြပါကြယ္၊ ကုသိုလ္ရပါတယ္၊ သူတို႔ ခမ်ာေနရင္ တလ၊ ႏွစ္လပါ”
ေဒၚယုန္႔ခမ်ာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခါမွ ကပ္ၾကမ္းစီးပြားေရးကို ပုတီးလုပ္စိပ္ေနရၿပီ။ ညေနခင္း ညီအစ္ကို မသိတသိ အခ်ိန္တိုင္လွ်င္ ေဒၚယုန္ အမွဴးျပဳေသာ လူအုပ္ႀကီးထဲက ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္က အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို႔ မႊတ္ေသာ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးကဲ့သို႕ လည္းေကာင္း၊ သကၠရာဇာ သိၾကားမင္း၏ စိန္စက္သြားကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ က်ရာအရပ္၌ ေလာင္မီးႀကီး က်တတ္ေသာ ျဗဟၼာဦးေခါင္းကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ဆဲသံဆိုသံတုိ႔ျဖင့္ ဝက္ေခါင္းထုိး စစ္ဆင္ ေရး စေလသည္။ ထဘီေပ်ာက္၊ ေဘာင္းဘီေပ်ာက္၊ အဝတ္လွန္းခ်ိတ္ေပ်ာက္၊ ပိုက္ဆံေပ်ာက္၊ တိုလီမုတ္ စ ေပ်ာက္မ်ားမွသည္ ထူးဆန္းေသာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈမ်ားလည္း ရွိေလရာ စံုေထာက္ေမာင္စံရွား၏ ဗာစကာဗ်ီးေခြးႀကီး အမႈထက္ပင္ ႐ႈပ္ေထြးခက္ခဲေလ၏။

“မစားႏိုင္တဲ့ဟာေတြ၊ ငါ့ထမင္းၾကမ္းခဲ ေပ်ာက္သဟဲ့ေနာ္၊ ယူတဲ့လူ ငါ သိတယ္ေဟ့၊ မေျပာခ်င္လို႔၊ အသာတၾကည္ ျပန္ ထားရင္ထား၊ မထားလို႔ကေတာ့….”

မထားလို႔ကေတာ့ဆိုသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပစ္မႈႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္စရာ။ ေအာ္သိန္း၊ ေအာင္ၿငိမ္း တို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ဇနီး ခင္ပြန္းမ်ား၊ ေဒၚယုန္မ်ဳိးဆက္ ဇနီးခင္ပြန္းမ်ား၊ ကပ္ၾကမ္းသမားမ်ားႏွင့္ ကေလးအရြယ္စံု ဆိုက္္စံုတို႔ၾကားမွာ ေပ်ာက္သြားသည့္ ပစၥည္းတခု ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္ မဟုတ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အိမ္သာ ျဖစ္သည္။ သခၤါရသေဘာသည္ ေနရာတကာမွာ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ေဒၚယုန္႕အိမ္သာက ဂုန္နီဖ်င္စကေတာ့ သဘာဝတ ရားကို ၾကံံ႕ၾကံ႕ခံဆဲ။ ေလဟာနယ္၌ ႏွစ္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္း ဒီဂရီေစာင္း၍တည္ေသာ ၿဂိဳဟ္ကမာၻကို ဆန္႔က်င္ဘက္ က်ားကန္ကာ ႏွစ္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္း ေစာင္းေနသည့္ ေဒၚယုန္႔အိမ္ကေတာ့ေကာ။

ဤသို႔အားျဖင့္ တိုး၍ တုိး၍ လာၾကကုန္ေသာ ကပ္ၾကမ္းတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ တုိး၍ တုိး၍ လာၾကကုန္ေသာ လူတုိ႕ သည္လည္းေကာင္း၊ တုိး၍ တိုး၍ လာၾကကုန္ေသာ ပဋိ ပကၡတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ တုိး၍ တုိး၍ လာၾကကုန္ေသာ မီးဖို မ်ား၊ အဝတ္လွန္းႀကိဳးမ်ား၊ အမိႈက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဤဝိုင္းအတြင္း၌ ကမာၻတည္သေရြ႕ ျမဲတည္ေသာ ကပၸ႒ိတိ တရားကဲ့သို႕ ရွိေလသည္။

“ေအာင္သိန္း ကပ္ၾကမ္းသမားရွာပါဦးဟဲ့ ငါ့တူရဲ႕၊ တို႔ိအိမ္ လူေခ်ာင္ပါေသးတယ္၊ ႀကီးေတာ္နဲ႔ ငါ့တူ ဟပ္ဘိုင္ဟပ္ေပါ့”

သည္စကားကို ၾကားေတာ့ ေဒၚယုန္႔အိမ္အိုက ျပင္းထန္ေသာ သိမ့္ခါျခင္းကို သံုးႀကိမ္ျပဳေလသည္။

ေနဝင္းျမင့္

အိမ္ကေလး ၁၆ လံုး မွ…

Kogyi PaukSa

Sunday, October 9, 2011

ေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္စာ..

Friday, October 7, 2011

Koh yat htar nay..Thu Maung

Wednesday, October 5, 2011

အိမ္ကေလး ( ၇ )....ေန၀င္းျမင့္

Monday, October 3, 2011

All AGTI society Gathering